بخارات خودی

«میلاد امام حسن مجتبی علیه السلام مبارک باد»

بسم الله الرحمن الرحیم

خدایا توفیق ده که در این روزهای پایانی ماه مبارک رمضان، و در این ایام متصل به لیالی متبرکه قدر، خود خودمان را دریابیم.

خدایا با این بخارات متراکم خودی که در چشم و گوش و قلب ما ریشه دوانده است و چنان حقایق را پوشانده که از منظر خود، چیزی جز خود دون و انعکاس و پژواک ندای اماره بالسوء نفس را نمی­شنویم، چگونه تهی بودن خود را دریابیم؟

خدایا اگر اشعه­ای از طلوع شمس مهدوی را در خود داشتیم، چقدر آسان بود، ازاله این بخارات و هواهای نفسانی.

خدایا اگر دلبری مهدوی را نصیب داشتیم، و در عین دست پاچگی خود را می­باختیم، چقدر آسان آسان با تو نجوا می­کردیم. حیف که دل بی­صاحب است و از فرط تنهایی، با هر ناکسی طرح مودت می­بندد و به شلوغترین نقاط زمین گام می­نهد، بلکه تنهایی و واماندگی خود را از یاد ببرد.

خدایا شعبده­های دنیا چشمانک را خیره کرده است و به خیالم آنها را جنبشی بس شگرف است، تو خود باعصای موسوی مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف جادوهای دنیوی را ببلعان تا سودایی جز خدمت مهدی عجل الله در دل نباشد.

خدایا، صمدا، تنهایی و تهی بودنم را دریاب.