در باب دهم از کتاب شریف کلیات حدیث قدسی در ضمن حدیث قدسی خطاب به حضرت عیسی مسیح علیه السلام آمده است: «یَا عِیسَى کَمْ أُطِیلُ النَّظَرَ وَ أُحْسِنُ الطَّلَبَ وَ الْقَوْمُ فِی غَفْلَةٍ لَا یَرْجِعُونَ تَخْرُجُ الْکَلِمَةُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ لَا تَعِیهَا قُلُوبُهُمْ یَتَعَرَّضُونَ لِمَقْتِی وَ یَتَحَبَّبُونَ إِلَى الْمُؤْمِنِین»
(در بعض نسخ: « یَتَحَبَّبُونَ بِقُرْبِی إِلَى الْمُؤْمِنِین» آمده است)
(ای عیسی چقدر چشم به راه باشم و حسن طلب نشان دهم و مردم غافلانه بسویم بازنگردند. کلامی از دهانشان خارج میشود که در دلشان جایی ندارد. متعرض خشم من میشوند ولی با بندگان با محبت رفتار میکنند.)
خدایا
به حرمت ما شیطان را امر به سجده نمودی و او سجده نکرد. و ما نه تو را، که شیطان را ولیّ خویش قرار دادیم!
تو ما را بر دیگران برتری دادی و ما دیگران را بر تو!
تو به انزال مکرر و سابغ نعمات حسن طلب نشان دادی و ما با عصیان مکرر خود، دلزدگی و لجاجتمان را ثابت کردیم!
تو عزیزترین کسان خود را برای هدایت ما فرستادی و ما بر غفلت عمیق خود پافشارتر!
تو ما را خواندی و ما را به قرآن خود مخاطب ساختی وما همه را خواندیم غیر تو!
تو را در آستان کلام پرستیدیم و تو در بارگاه دل منتظرمان بودی!
تو ما را در گوشهای از عدم پیدا کردی و ما را به یاد آوردی و ما تو را که از گردن نزدیکترمان بودی نیافتیم!
تو بی نیازانه ما را جستی و ما نیازمندانه تو را نجستیم!
و...
لو علم المدبرون کیف اشتیاقی بهم لماتوا شوقاً
یا رب محمد و علی
یا رب فاطمه
علیهم السلام