نامه

نامه­ای از بنده فقیر به حضرت پروردگار

کلام را با یاد و نام تو آغاز می­کنم و با صلوات بر محمد و آل او ^{علیهم السلام و رحمه الله و برکاته}. که شروعی بهتر از این نمی­شناسم. شاید مهمترین حرف این بنده کمترین فقط همین باشد: اللهم صل علی محمد و آل محمد. و ای کاش وجودی داشتم محو در حضرت ایشان. وجودی سراسر صلوات، سراسر درود و احترام به آستان حضرت محمدی. ولی آیا از این خاکدان مخروبه می­توان چنان صلواتی را نثار کرد که تا سایه­سار عزت حسینی، تا ایثار فاطمی، تا عبودیت علوی و تا اوج خلق محمدی پربکشد، به تقابل نشیند و پابوس مقدمشان کرد.

خدایا نجاتم بده. اگر من چنین گرفتار و پیچیده در کوره راه خودی تمام عمر به سر برم و یک آن نتوانم صلواتی که تو می­پسندی تقدیم شموس طالعه نکنم، به چه می­ارزم؟

الهی مرا چه قیمتی است وقتی که با خویشتنم وبی­یاد محمد و آل او زندگی می­کنم! و چقدر زندگی تنگ و مشقت­آور است که و من أعرض عن ذکری فان له معیشه ضنکا.

الهم صل علی محمد و آل محمد.