ذکرالحسین

دیروز غدیر و فردا محرم.

از احرام حج درآمدیم و احرام دیگری باید بست.

خوش بحال اونهایی که محرَم محرّم­اند.

خوش بحال کسانیکه که در طول سال هیزم جمع کرده­اند تو دلشون. و آماده­اند تا با یک جرقه خرمن هستی خودشون را بسوزانند. فانی و فانی در فنا.

ذکر حسین مثال همین هیزم جمع کردنه تا دل ملتهب بشه. اگر دل ملتهب شد، سرخ شد و کباب؛ اول چیزی را که می­سوزونه و نابود می­کنه خودشه.

وای که چقدر آرزو کردنیه اون لحظه­ای که آدم در آستان حسینی همه پر و بالش ریخته، چکمه­هایی که قبلاً تحرک بر اساس هوای نفس را تسهیل می­کردن را به دور انداخته و پای برهنه ایستاده.

چنان گرم حضور ساحت مقدس آن مجید عزیز است که با تمام وجود آرزو میکنه سر ناقابلش را تقدیم حضرت حسینی بکنه. آدم خودشو هرجایی گم بکنه لایق شماتته الا باب الحسین.

یا حسین

کدام لحظه را باید جستجو کنم که فاخلع نعلیک گویان مرا به خود خوانی. و ندای انا ربک سردهی.

خوشا هویتی که بواسطه غلامی تو نصیبم شود و الا چه بگویم ریاست دو روزه دنیا را که بازیچه­ای کودکانه است و شوخی شوخی ما را جدی جدی سر کار گذاشته­اند.

حسین جان سلام